Аляксей Сіленка — архітэктар і музыкант, барабаншчык. Ён скончыў БНТУ, выступаў на мінскіх пляцоўках і ўдзельнічаў у вулічных праектах («ох.РА», «БУЛЬВАР», Mnsr. Gustav і інш.) Пасля пачатку вайны Аляксей з'ехаў у Грузію. У 2024 годзе вярнуўся ў Беларусь, дзе яго затрымалі і судзілі па арт.130 ч.1 КК РБ ("распальванне варожасці") і арт. 361 ч.3 КК РБ ("заклік да санкцый").
11 верасня 2025 года Аляксея прымусова выдворылі ў Літву ў групе з 37 беларускіх палітзняволеных. На мяжы стала вядома, што ў 13 з іх сілавікі адабралі пашпарты. Былыя палітзняволеныя не ведаюць, на падставе чаго іх датэрмінова выпусцілі з калоній: даведку аб вызваленні ім не выдалі, канфіскавалі нават прыгаворы. Некалькі чалавек былі "памілаваны", практычна адбыўшы ўвесь вызначаны судом тэрмін, яны павінны былі выйсці ўжо ў бліжэйшыя месяцы. Асобнай згадкі варта тое, што некалькі памілаваных ужо даўно адбылі свае "першапачатковыя" тэрміны.
Першае моцнае пачуццё з'явілася тады, калі аўтобус пад'ехаў да мяжы і я пабачыў сцяг ЕЗ. Да гэтага дзень быў цяжкім, пустым, безэмацыйным. А тут — проста радасць. Нават большая, чым ад слоў "Вы — вольныя!
Калі мы прыехалі ў шэлтар, нам адразу раздалі тэлефоны, sim-карты, навушнікі. Гэта дапамагло вярнуцца ў рэальнасць, пачаць стасавацца, атрымліваць інфармацыю. Пасля месяцаў ізаляцыі і прымусовых праглядаў прапагандысцкіх каналаў гэта було неймаверна важна.
Дабрачынны фонд "Краіна для Жыцця" стварыў шэлтар у Вільні для вызваленых палітзняволеных, якія патрабуюць час і падтрымкі для аднаўлення пасля месяцаў або гадоў зняволення. Тут людзі атрымліваюць бяспечнае жытло, псіхалагічную дапамогу, юрыдычнае суправаджэнне, медыцынскую падтрымку і асістэнцыю ў інтэграцыі. Шэлтар дапамагае былым зняволеным паступова вярнуцца да нармальнага жыцця, знайсці сябе ў новых умовах і пачаць планаваць будучыню.
Тут камфортна і бяспечна. Усё зроблена так, каб мы маглі аднавіцца. Зразумела, што пакуль ёсць адчуванне нявызначанасці, але гэта проста ўнутранае пачуццё ад сітуацыі. Тут добрая атмасфера, шмат увагі і дапамогі. Кампанія людзей добрая, усе аднадумцы, мы нармалёва ўжываемся.
Я быў гатовы адбыць тэрмін і вярнуцца да жыцця ў Беларусі. Цяпер усе планы разбураныя. Я толькі фармірую новыя мары. Хачу працягваць архітэктурную справу, вывучаю, што змянілася ў прафесіі, асабліва ўкараненне нейрасетак. Упэўнены, што змагу дагнаць. А яшчэ я — музыка, 20 гадоў граю на барабанах. У Мінску ладзіў вулічныя джэмы, дзе збіраліся сотні людзей. Свабодны горад для мяне — тое, дзе людзі танчаць на вуліцы. Я мару купіць інструмент тут, у Вільні, і аднойчы зладзіць свята падзякі.
Тут усё зроблена цудоўна. Я магу сказаць толькі адно: дзякуй!
Кожная такая гісторыя — напамін, для чаго мы працуем: каб чалавек, які прайшоў праз няволю, зноў адчуў сябе свабодным, патрэбным і здольным марыць.
Дзякуй усім, хто падтрымлівае фонд і наш шэлтар — ваша дапамога сапраўды змяняе жыццё.
Кожнае ахвяраванне дапамагае падтрымліваць палітвязняў і іх сем’і, даючы ім надзею і рэсурсы для пераадолення цяжкасцяў.
