Мы працягваем знаёміць вас з жыхарамі шэлтара дабрачыннага фонду «Краіна для Жыцця». На гэты раз на нашы пытанні адказаў Уладзімір — беларус, які ў 2020 прайшоў праз "калідор дубінак", а ў 2025 трапіў пад "справу Гаюна". Пасля "хіміі" і рэальнай пагрозы новага пераследу ён уцёк у Літву з маленькім заплечнікам. Сёння Уладзімір жыве ў нашым шэлтары, дзе ўпершыню за доўгі час адчувае бяспеку і спакой.
Мяне завуць Уладзімір. Я – звычайны беларус, які заўсёды быў неабыякавы да гісторыі, культуры і лёсу радзімы. Менавіта таму на выбарах 2020-га быў членам ініцыятыўнай групы аднаго з кандыдатаў у прэзідэнты і незалежным назіральнікам. Бачыў і адчуў на сабе "калідор дубінак", знявагі і абразы, што пазней сталіся рэчаіснасцю Беларусі на бліжэйшыя гады…
З пачаткам вайны Расеі з Украінай адчуваў сорам за Беларусь, што дазволіла расейскім войскам нападаць з нашай зямлі. Я стаў адпраўляць інфармацыю аб перамяшчэнні расейскай ваеннай тэхнікі па тэрыторыі Беларусі. Спадзяваўся, што гэта хоць нейкім чынам дапаможа Украіне падрыхтавацца да чарговай атакі Расеі.
На вялікі жаль, база каналу па збору інфармацыі аб расійскай ваеннай тэхніцы (вядомы як "Беларускі Гаюн") патрапіла ў рукі беларускіх сілавікаў. У краіне пачаліся масавыя затрыманні, што цягнуцца і па сёння. Нягледзячы на гэта, заставаўся ў Беларусі, думаў, што гэта мяне абміне.
Не абмінула… Пятыя ўгодкі падзей 2020-га сустрэў ужо ў СІЗА, дзе апынуўся па "справе Гаюна". Мне прысудзілі "хімію". Я ведаў, што некаторых людзей судзілі і на "хіміі", дадавалі новыя артыкулы і заводзілі новыя крымінальныя справы. Таму вырашыў пакінуць Беларусь, каб захаваць фізічнае і псіхалагічнае здароўе, а таксама каштоўныя гады жыцця.
Калі пераехаў літоўскую мяжу, ужо мог выдыхнуць спакойна... Каардынацыю і дапамогу ў выездзе ва ўсіх сэнсах аказала ініцыятыва "BYSOL", за што ім велізарная падзяка!
Хоць пасля эвакуацыі я знаходзіўся ў бяспецы, я разумеў, што апынуўся ў чужой краіне, без знаёмых, жытла, ежы і грошай (з сабой паспеў узяць толькі самае неабходнае, што змясцілася ў невялічкі заплечнік). Аднак праз каардынацыю беларускіх арганізацый мне знайшлося месца ў шэлтары (бяспечным месцы для ўцекачоў) ад ініцыятывы "Краіна для Жыцця", дзе нарэшце можна было перавесці дух – адчуць цеплыню, зведаць утульнасць і спакой! Нарэшце можна было выспацца і адпачыць, памыцца і паесці (тут мелася неабходная ежа + тамашнія хлопцы падкармлівалі навічка 🙂)
Больш за ўсё ўзрадавала і суцешыла тое, што ты не адчуваеш сябе пакінутым і забытым. Беларусы вучацца стаяць за сваіх і дапамагаць землякам, як Ізраіль і Штаты. Прыемна було заехаць і легчы на ўжо падрыхтаваны і засланы ложак. Акрамя ежы мелася ўся побытавая хімія, сродкі асабістай гігіены, пральная машына. Былі адзенне і бялізна, што аказалася вельмі дарэчным, — многія па прыезде не мелі нават у ва што перапрануцца! Таксама адміністратары шэлтара заўсёды пыталіся, што трэба, чаго не хапае, што яшчэ падвезці. Разам з неабходнымі рэчамі яны прывозілі і ласункі — з мэтай падбадзёрыць і нейкім чынам падняць эмігранцкі настрой 🙂
Сёння мне нашмат спакайней і лягчэй. У цёплым і ўтульным шэлтары я маю магчымасць падумаць чым займацца далей, дзе жыць і як зарабляць у новай рэальнасці. Ад беларускіх ініцыятываў ёсць фінансавая, харчовая, медычная і псіхалагічная дапамога, што дапамагаюць прыйсці ў сябе, выдыхнуць і павольна перастроіцца з адных рэек на іншыя. Галоўнае — не цурацца і не ленавацца пачынаць новае жыццё. Урэшце лепш пачаць новае, чым у Беларусі страціць тое, што маеш.
Я хачу выказаць вялікую падзяку ўсім і кожнаму, хто звязаны з фондам і шэлтарам або ім дапамагае! Гэта сапраўды вельмі важная ініцыятыва. Яна не толькі словамі, але і справамі дапамагае ўсім, хто вымушана пакінуў радзіму, апынуўся ў чужым краі, хто разгублены і не ведае, што рабіць далей. Дзякуючы такой ініцыятыве і людзям, што яе напаўняюць, ёсць магчымасць выдыхнуць, прывесці сябе ў парадак і зразумець, куды і як рухацца далей у жыцці.
Добрае пытанне. Я б хацеў, каб аднойчы ўсё гэта скончылася – ўсё, што адбываецца з намі гэтыя 5 гадоў. Каб мы маглі проста жыць дома, самастойна ўладкоўваць яго і разам рабіць яго лепшым. Я мару пра вяртанне Беларусі ў Беларусь. І я веру, што мы вартыя лепшай будучыні, дзе кожны будзе патрэбны, важны і каштоўны. Людзі – гэта самы каштоўны беларускі рэсурс. І калі мы збярэмся разам, то абавязкова зробім Беларусь "great again"!
Калі вам блізкая гісторыя Уладзіміра і вы хочаце дапамагчы тым, хто толькі пачынае свабодны шлях пасля турмы, — падтрымайце наш шэлтар па спасылцы.
Кожнае ахвяраванне дапамагае падтрымліваць палітвязняў і іх сем’і, даючы ім надзею і рэсурсы для пераадолення цяжкасцяў.
